Bootvluchtelingen, … we kennen allemaal de beelden op televisie. Massaal, herhaaldelijk en onophoudelijk. Karim Dobti Abdul (21 jaar) en Sami Aljumaa (23 jaar) zijn twee jongeren uit Syrië, die gevlucht zijn voor de oorlog. Ze zijn gebeten door muziek. Inmiddels spelen ze allebei bij niet één, maar drie muziekverenigingen in Oostende: Showkorps Willen Is Kunnen, de Kon. Stadsharmonie en the Ostend Street Orchestra (Toso). Benieuwd naar hun verhaal, zochten we hen op voor een gesprek.
[ms_row]
[ms_column style=”2/3″ class=”” id=””]
Karim & Sami leefden en woonden in Latakia (Syrië). Een belangrijke havenstad aan de Middellandse zee, met een zeer Westerse sfeer. Sami had er een christelijke vriendin. In bikini op het strand zitten en genieten van de zon maakte hen gelukkig. Plots veranderde alles, de militaire politie nam de controle over. Op een dag werd Sami toen hij boodschappen ging doen voor zijn moeder, zonder enige reden opgepakt. Gedurende acht maanden werd hij gevangen gehouden. Niemand wist waar hij was, iedereen dacht dat hij verdwenen was of niet meer leefde. Hij kon geen zon zien en had geen besef of het nu dag of nacht was. Hij had geen uurwerk bij en wist ook niet of het nu morgen of avond was. “Toen ik na acht maanden vrij gelaten werd en naar huis terug keerde, herkende mijn familie mij niet meer”. “Ik had lang haar en een lange baard”.
[/ms_column]
[ms_column style=”1/3″ class=”” id=””][ms_image_frame src=”https://www.showkorpswik.be/wp-content/uploads/DSC_6917-300×199.jpg” border_radius=”0″ link=”” link_target=”_blank” light_box=”no” class=”” id=””]
[ms_image_frame src=”https://www.showkorpswik.be/wp-content/uploads/2016-10-16-Vlamo-c-Anneke-Westendorp-300×200.jpg” border_radius=”0″ link=”” link_target=”_blank” light_box=”no” class=”” id=””]
[/ms_column]
[/ms_row]
Aanvankelijk vluchtten ze naar Turkije, maar daar werden ze uitgebuit. Voor een hele werkweek (14 uur per dag) ontvingen zij 70 EUR. Zowel Karim als Sami vluchtten in 2013 naar Europa. Eerst met de boot van Turkije naar Griekenland. Daarna te voet via Macedonië, Servië, Kroatië, Hongarije, Oostenrijk en Duitsland naar België. (Ze maakten de vlucht niet samen maar volgden dezelfde route). Sami maakte de vlucht alleen en Karim vluchtte samen met zijn twee broers en zijn moeder. Sinds 15 oktober 2015 verblijft Sami in ons land.
Sami vertelt: “In Latakia speelden we trommel in dezelfde scoutsband (zee scouts)”. (De Scouts werden in 1912 opgericht in Syrië, de organisatie staat open voor iedereen, ongeacht geslacht of geloof). “In Syrië hadden we toegang tot youtube en facebook”. “Daar had ik de film “Drumline” gezien (de film vertelt het verhaal van drumbands uit Amerikaanse High School Bands) en die had indruk op mij gemaakt”. “Ik wou graag mee spelen in zo’n moderne drumline”. “Hier vond ik op het net, Showkorps WIK”. “Via facebook zocht ik contact”. “Johan Delacauw (instructeur bij WIK en de Stadsharmonie) nodigde mij uit om de repetitie bij te wonen”. “Ik was erg verrast en dacht dat het allemaal professionelen waren”. “Ik ben nog jong en voor mij ging een droom in vervulling”.
Inmiddels speelt Sami in het front percussion ensemble bij WIK en Karim is er in opleiding. Bij de Kon. Stadsharmonie bespelen ze de traditionele trommel met riem en dat gaat heel goed. “Omdat Johan zeer goede partituren schrijft en een uitstekend lesgever is”, zegt Sami. Iedere zaterdag zijn ze trouw op post. Ze treden op straat op in uniform en dat doen ze heel graag. WIK en de Stadsharmonie bespelen elk een andere stijl van slagwerk maar de basis blijft hetzelfde. Bij de ene band verliep de integratie zonder probleem, bij de andere was het iets moeizamer (onbekend is onbemind). Maar nu zijn ze algemeen aanvaard. Gisteren bezochten ze samen met andere muzikanten de Paulusfeesten (festival in Oostende). Met Showkorps WIK trad Sami deze zomer, een eerste maal op tijdens Taptoe Nieuwpoort. Hoe verliep dat Sami? “Als ik hier muziek speel, kijken de mensen op een andere manier naar mij”. “Ze kijken met respect, ze lachen naar mij en zeggen goeiedag”. “Zonder uniform bekijken ze mij op een andere manier”. “De eerste keer met WIK in Nieuwpoort, herkende ik mezelf niet en was ik zeer trots”. “Ik had veel stress, want ik wou de show niet kapot maken”. “Ik wil mensen gelukkig maken en dat is precies de reden waarom ik muziek speel”!
Karim & Sami zijn tijdens het gesprek zeer positief ingesteld. Met blinkende ogen en de brede glimlach die nooit ver weg is, vertellen ze hun verhaal. Ze hebben het onmenselijke mee gemaakt (Sami is afgesloten van zijn familie) werden uitgebuit en legden een uitputtende vluchtroute af. Ik verbaas mij voortdurend over hun kennis van het Nederlands (ze verblijven hier minder dan een jaar), ze zoeken naar woorden maar hebben geen enkele schroom om het te spreken. (Nog steeds gaan ze naar de Nederlandse les). Momenteel hebben ze een verblijfsvergunning van 5 jaar en leven zij van een leefloon. Karim zat in Syrië op de Maritieme School (universiteit) en studeerde er voor master kapitein. Sami studeerde muziek aan de universiteit. (Daar speelde hij enkel snaredrum, hier bespeelt hij meerdere instrumenten). Ik vraag hen hoe ze de toekomst zien? In september start Sami muziekopleiding in de slagwerkklas van het conservatorium te Oostende. Want voor Sami is er maar één toekomstplan, hij wil professioneel muzikant worden! Het is momenteel nog zoeken hoe het voor Karim verder evolueert. Maar allebei zijn ze Johan zeer dankbaar. Hij ving hen op en gaf hun mogelijkheden in Oostende, een duwtje. “Hij is onze engel, toen we hier aankwamen kenden we niemand en hadden veel stress”. “We zijn gemotiveerd en willen dat hij trots kan zijn op wat wij doen”.
Deze twee jongeren hadden dezelfde dromen als de onze. Keken op youtube naar dezelfde wereldsterren. Liepen school, waren gelukkig en bouwden actief hun toekomst uit. Door de oorlog kwam een abrupt eind aan hun toekomstplannen. Zij sloegen op de vlucht en proberen hier met inzet, positivisme én muziek als universeel wapen, een nieuw leven op te bouwen. Ook voor de jongeren van bij ons is het musiceren in een muziekvereniging ontzettend belangrijk. Naast het muzikaal niveau is er niet op het minst, het sociaal aspect. Je leert er wat samenspel, teamgeest, respect, … betekent. Het samen musiceren en het optreden voor publiek, zijn belangrijke ervaringen die het zelfbeeld ten goede komen. Voor Sami en Karim is muziek één van de belangrijkste tools tot integratie.
Ik neem afscheid van Sami en Karim maar zal hen verder volgen bij één van hun volgende optredens.
Tot ziens zeg ik, bshofak!
tekst en foto: Geert Vanmaeckelberghe
(Dit interview verscheen in KLANKBORD magazine september 2016)