Waar te beginnen voor een verslagje over ITB? Hoe kun je zoveel indrukken, ervaringen, emoties, prikkels, belevenissen en gebeurtenissen omvatten in enkele paragrafen? Goed, uw redacteur van dienst zet zijn beste beentje voor.
[ms_row]
[ms_column style=”2/3″ class=”” id=””]
De Internationale Taptoe België start niet op vrijdag, toch niet voor ons muzikanten. De taptoe start op dinsdag. Met een voorlaatste repetitie op het scherp van de snee. De laatste setjes goedzetten, kleine foutjes er nog uit proberen halen, etc. En op donderdag doen we dat kunstje nog eens over met een ‘generale repetitie’ in de Versluys Dôme terwijl de mannen van de belichting al volop in de weer zijn met het opzetten van… de belichting, vrijwilligers van het ITB-team nog overal de zaal klaarzetten en een aantal muzikanten in ‘werkplunje’ op de repetitie komt aansluiten. Een heuse onderneming om die twee samen te doen vallen, maar we het doen het toch telkens weer. Chapeau voor die laatsten trouwens en alweer onze eeuwige dank aan de retro’s en hun eega die het gebeuren mee hielpen opbouwen en in goede banen leiden.
Op vrijdag verzamelen we in de late namiddag voor een twee uur durende (!) repetitie van de finalenummers. Alle hoofdjes op ‘focus’ want Major Jason Griffiths mag dan wel een hele sympathieke man zijn (daar kwamen iets later op de avond achter…op z’n WIKs), op de repetitie eist hij absolute concentratie en muzikale kundigheid. Wat voor zich spreekt.
Al heel snel komt het eerste optreden in zicht, want wij zijn als derde aan de beurt. Een opwarming van een half uurtje voordien en dan staan we al voor de gate. De zenuwen staan gespannen. Er heerst een zekere spanning, maar de confidenties houden we voor onszelf. We gaan er gewoon VOL voor. Terwijl onze voorzitter een woordje met Carl Huybrechts uitwisselt komen we op de tonen van de basler drums uit de gate. En dan zijn we vertrokken! Ja, ‘Go Saffia!’.
[/ms_column]
[ms_column style=”1/3″ class=”” id=””]
[ms_image_frame src=”https://www.showkorpswik.be/wp-content/uploads/2010-10-05-ITB-Dag-I-5-300×199.jpg” border_radius=”0″ link=”https://www.facebook.com/pg/ShowkorpsWIK/photos/?tab=album&album_id=1290752597741506″ link_target=”_blank” light_box=”no” class=”” id=””]
[/ms_column]
[/ms_row]
Movement I zit meteen goed. De danspasjes weten opnieuw het publiek te verrassen en voor zet het weet staan de drums op enkele passen van hen om het up-tempo gedeelte aan te kondigen. Het publiek geniet, maar krijgt nauwelijks de tijd voor een applaus. Daar is movement II al met de twee grote driehoek-blokken die op elkaar aflopen in statige pas. Even een stukje up-temp vooraleer we gaan zwaaien met de handjes in … La Triviata. Heerlijk om meteen het publiek te zien meedoen. De drums verrassen, want hierna volgt een eerste korte drum solo terwijl het front ensemble met een zeer melodisch teder stukje muziek begeleidt. En dan zijn we aan movement III.
Terwijl de eerste twee stukken al een eindje ‘op automatische piloot’ gaan, gaan we nu over naar het gedeelte waar we de laatste weken keihard aan gewerkt hebben. Maar wonder boven wonder, het inleidend gedeelte zit meteen goed! Het vertrouwen groeit en het zeer technische movement III wordt keurig gebracht. Het aanwezige publiek weet het zeker te waarderen, want het applaus na afloop spreekt voor zich. We eindigen met ‘La Grande Finale’, een fraai kunstje in het arrangeerwerk van onze eigen ‘B&M’, persoonlijk mijn favoriet. We zetten in met een prachtig duet om ‘smooth’ over te gaan in The Sound of Silence. Maar dan in de versie van de band Disturbed met een bijzonder krachtige tweede herhaling waarna een opzwepend intermezzo volgt. En dan gaan we weer up-tempo. We laten even de flitsende dril achterwege, zodat we die laatste noten uit volle borst kunnen laten klinken en we het publiek een daverend muzikaal einde kunnen geven.
Mission accomplished. Jazeker, we kunnen nog stukken beter. Voor een eerste ‘groot’ optreden met de volledige showproductie mogen we zeker tevreden zijn!
De avond vordert, ‘s avonds staat nog de finale op het programma. Mr. Andrea had dit jaar iets heel speciaals op het menu staan: met ‘Music’ pracht hij het Sportpaleis even naar de Versluys Dôme. Ook ‘Amazing Grace’ was een minstens even geliefde keuze door het publiek die zeer gedwee met de solist meeneuriede. Als voorlaatste toch een verrassing: ‘Les Lacs de Connemara’, inclusief doekje om mee te zwaaien! De spetterende finale eindigt met vuurwerk zoals gebruikelijk op de ITB-avonden.
‘s Avonds konden we nog even nakaarten, maar u gelooft het wellicht niet; de WIK-muzikanten trokken op een vrij katholiek huiswaarts. Dat ‘s anderendaags hetzelfde kunstje nog eens twee maal op het programma stond heeft ongetwijfeld meegespeeld.
Zaterdag druppelen we één voor één de zal terug binnen rond het middaguur. Zo waar nog sneller dan de avond ervoor staan we weer aan de gate en brengen we ‘Déjà Vu’ voor een propvolle zaal. Een heel leuk publiek trouwens op zaterdagmiddag die maar wat graag meeging in de sfeervolle momentjes in de show. Achteraf nog even de kopjes bij elkaar, nog een pep-talkje voor ‘s avonds en dan zijn we een aantal uur later klaar om nog eens onszelf op ‘repeat’ te zetten.
Daar waar vrijdagavond het nog een beetje aan panache ontbrak, dat tikkeltje vertrouwen om écht een goede show neer te zetten. Wel, dat was er op zaterdagavond. Het voelde allemaal goed aan en bij het rondje ter evaluatie konden we enkel maar besluiten dat we zeer tevreden konden zijn over onze laatste uitvoering.
Voor een laatste keer het taptoeterrein op voor de finale en dan konden we naar huis. Wel ja, in theorie… Toch een woordje aan dank aan iedereen, want met een twintigtal mensen werden ‘s avonds al alle doeken afgehaald en opgeplooid en dan zat er maar één ding meer op; afsluiten met een stevig feestje in de catacomben van de Dôme.
Verslag: Gerrit